“Het is de geur en het tikken van het dashboardklokje”

Vuisten en gevoel

Kees Aelberts is een boom van een vent. Bij de huiskamerdeur bukt hij een beetje. ’t Is net niet nodig in dit geval, maar de gewoonte is inmiddels ingesleten. Kees assembleert dagelijks sloophamers voor graafmachines. Hij heeft een zware stem en handen als bankschroeven.

Kees is ook een gevoelsmens. Hij is gek op zijn Mariska en hun vijf auto’s. Er zijn drie Volvo’s bij. Ze hebben ieder een eigen koosnaam: Hachi (245GL), Stor (V70) en Roll-e (V40, spreek uit: Rollie). Kees voert regelmatig gesprekken met ze.

“Ik heb weinig verstand van mijn vijf auto’s en de BMW k75. Hele weekenden sleutelen is niet mijn ding. Dat hoeft ook niet, want ze doen het allemaal nog prima. Contact-starten-rijden! Ik beschouw mijn auto’s en de motor als maatjes. Als je goed voor ze bent, dan zijn ze goed voor jou.”

Van Zweden naar Zwitserland

We besluiten het vooral te hebben over de gele 245GL.

De peetoom van Kees haalt de stationwagon in 1979 op in Göteborg en rijdt er linea recta mee naar zijn woonplaats Bern. De auto is ruim dertig jaar in bedrijf geweest, al valt het aantal gereden kilometers mee. De teller staat 35 jaar later op 180.000.

Kees ziet de oom als een tweede vader. “Ik ging er vaak op vakantie. Thuis hadden ze dan tijd voor ‘DE ZAAK’. Dat waren de zes grote, belangrijke hoofdletters uit mijn jeugd. Die oom in Zwitserland was een uitkomst.”

Vrijheid en avontuur

“Mijn eigen pa had vijf slagerijen plus een productiecentrum in de buurt van Nijmegen. Hij had nauwelijks tijd voor het gezin. Soms mocht ik mee om een partij vlees op te halen aan de andere kant van het land. In de bestelbus had m’n vader tijd om te praten. Dan was het leven goed.

Ik ging van auto’s houden, leerde al heel vroeg rijden en heb er later mijn beroep van gemaakt. Twintig jaar op de vrachtwagen. Twintig jaar genieten van vrijheid en avontuur. In een auto beleef je emoties intens.”

“Mijn oom werd te oud voor de grote, gele Volvo. Ik hoorde -in 2008- bij toeval dat een passerende dakdekker de 245 wel wilde overnemen voor een paar Franken. Vreselijk! Die auto moest in de familie blijven. Het gaat me om de genen die zich er in hebben genesteld. Zo’n wagen geef je niet mee aan een vreemde. Die 245 verbindt me met mijn oom.”

240/260 Register

Kees is voorzitter van het Volvo 240/260 Register.
“Ik ben al snel lid geworden. Je wilt immers aansluiting met mensen die verstand van zaken hebben. We organiseren evenementen, zoals toertochten, een KlassiekerBeurs en ‘sleuteldagen’. We hebben ook ons eigen ledenmagazine (red.: Volvologisch). Zo houden we elkaar op de hoogte en delen we onze kennis”.

“Hachi werd meteen opgenomen in de club. Iedereen was laaiend enthousiast over de auto. Hij is namelijk bijna honderd procent origineel. Er is stuurbekrachtiging ingezet, een trekhaak gemonteerd en er is wel eens een krasje bijgewerkt, maar verder zijn alle onderdelen nog precies zoals de fabriek ze heeft gemonteerd. Deze 245 heeft de tand des tijds goed doorstaan. Het type is bijna twintig jaar lang van de lopende band gekomen.”

“De nieuwe modellen schieten tegenwoordig als paddenstoelen uit de grond. Ik vind het overigens geweldig dat de huidige designers bij Volvo die oude stijlkenmerken weer verwerken in de nieuwe ontwerpen. Machtig mooi! Dat houdt de identiteit van een merk levend.

Van mij mogen ze nog verder gaan. Ik ben voorstander van ‘car-improvement’. Bouw voor onze klassiekers maar nieuwe, milieuvriendelijke motoren. Ik wil graag af van dat imago dat autorijden per definitie vervuiling betekent.”

“Die nieuwe regels nekken ons. Ik merk het bij de club. Het aantal leden loopt terug. Mensen verkopen hun wagen omdat het te duur wordt en de meeste auto’s zijn ongeveer gehalveerd in prijs. Wie schiet daar nou iets mee op? Een paar lousy extra centen in de schatkist en verder alleen maar verdriet.”

Het deint, het veert, het loeit

Kees reageert met een lange stilte op de vraag of hijzelf de auto ooit weg zal doen. Uiteindelijk komt het antwoord. Het stemvolume is drastisch gedaald.
“De MG mag weg, maar Hachi blijft. Hij is een back-up voor de Mercedesbus die ik dagelijks gebruik. Het is starten en rijden. Hachi laat me niet in de steek. Nooit.”

“Maar, weet je, het is niet alleen de betrouwbaarheid, het stoere uiterlijk, of mijn persoonlijke herinneringen. Het is ook de geur en het tikken van het dashboardklokje. Met zo’n auto rijd je nog. Het deint, het veert, het loeit. Dat koester ik en dat wil ik in stand houden.”

“Een auto leeft. Je moet er mee communiceren. Ik had het vandaag nog met de Mercedes. Ik was ingestapt zonder ‘goeiemorgen’ te zeggen. De bus bleef stil en reageerde niet op de contactsleutel. Ik heb daarna alleen maar vriendelijk ‘hoi’ gezegd; verder niks gedaan en de motor sloeg aan. Echt!”

Belofte maakt schuld

“Ik ben vreselijk gek op autorijden. Iedere autobaan is te kort voor me. Pas geleden ben ik nog naar Zwitserland geweest. Vrijdag weg met Stor, zondag terug. Dan vind ik het jammer dat ik weer thuis ben.
Ik zou trouwens eerst met de rode V40 naar het zuiden rijden. Dat had ik ook tegen Roll-e gezegd. Zo van ‘maak je borst maar nat, we gaan naar Zwitserland’. Later besloten Mariska en ik dat het handiger was om de V70 te nemen. Dat was tegen het zere been van Roll-e. Op het moment dat ik het hem zei: pats, einde oefening, verdamper kapot! Dat verbaast me dan niks: als ik m’n beloftes breek, is het niet vreemd dat zo’n auto weigert.”

Volvofluisteraar

“Ik schaam me niet voor m’n contact met de auto’s. Ze mogen me best de ‘Volvofluisteraar’ noemen. Misschien ben ik wat extreem, maar als ik mijn ervaringen aan andere mensen vertel, krijg altijd prachtige verhalen terug. Daar draait het bij deze auto’s om: ze hebben een geschiedenis en dat maakt ze mooi. Ze worden een deel van je leven en nemen soms zelfs je persoonlijkheid over. ’t Is net als bij een hond. Die gaat zich ook gedragen naar zijn baas. En omgekeerd! Op dezelfde manier worden de auto en ik één.”