Bij mij gaat iedere foto tenminste 1x door een beeldbewerker.
Ik fotografeer met een digitale spiegelreflex, zonder compressie aan te brengen (RAW). Het originele bestand heeft -wat mij betreft- per definitie een beetje aanscherping nodig. Verder vind ik het prettig om het contrast iets te verhogen, of de verzadiging een tikkie op te schroeven. Er zijn mensen die gruwelen van mijn opvattingen over beeldbewerking. Van deze ‘puristen’ moet de foto blijven, zoals de camera het heeft geregistreerd. Bij professionele plaatjesschieters die hun materiaal verkopen aan persbureau’s als AP staat er zelfs ontslag op het gebruik van Photoshop (en vergelijkbare programma’s). Ik las er weer eens een artikel over in NRC.
Er staan een paar foto’s in het verhaal waar ik ook bedenkingen bij heb. Zo moet je geen prominente elementen toevoegen aan een nieuwsfoto. Het voorbeeld van die natuurplaat waar een paar hertjes bij zijn gezet, snap ik wel. Niet doen! Dat geldt ook voor het wegschoppen van sleepkabels bij een militair voertuig. De soldaten ogen wel stoerder, maar het werkelijke verhaal kan de krantenlezer nooit meer ontdekken in de illustratie.
Maar het gaat me te ver om Paul Hansen te bestraffen voor het aanbrengen van een beetje extra dramatiek in een schitterend shot van mannen die met kinderlijkjes door nauwe straatjes lopen. Hansen heeft het licht gemanipuleerd en de kleuren extra aangezet. Dat maakt de foto nou juist zo mooi. Je beïnvloedt de kijker natuurlijk wel. Zo’n ‘intensieve’ foto trekt de aandacht, maar het achterliggende verhaal blijft hetzelfde. En dat is de belangrijkste voorwaarde.
Iedere handeling van een fotograaf maakt een beeld subjectief. Dat begint bij het kiezen van het kader. Daarna volgen de instellingen als sluitertijd, ISO en diafragma. Dat lijken misschien geen manipulatieve handelingen, maar ze zijn het wel degelijk. De grootte van het diafragma kan enorm bepalend zijn voor het beeld.
Ik hoop niet dat de puristen uitsluitend de automatische stand op de camera verplicht gaan stellen.
